Gündemde bir süredir var olan mesele, Gazze Şeridi'ndeki yaklaşık 2.5 milyon Filistinliye karşı çağın en korkunç katliamlarından birine girişmiş olan İsrail ile halen devam eden ticari ilişkiler. Malumunuzdur, Siyonist şebekenin katliamlarına rağmen dünya genelinde gerek devletler gerekse özel şirketler bazında İsrail ile ticaret hızla devam ediyor. İsrail'e mühimmatlar, silahlar ve silah parçalarının yanı sıra diğer ticaret malları da gönderiliyor. İthalat ve ihracat eski seyrini izliyor. Özellikle ABD'nin başını çektiği Batılı devletler İsrail'e yoğun miktarda silah gönderirken dünyanın diğer ülkelerinden de İsrail'e çeşitli mallar, ham maddeler ve fosil yakıtlar sevk ediliyor. Açıkçası ben, hedefine kazancın maksimize edilmesini koyan ve bu uğurda hiçbir ilke tanımayan modern iktisadi insan modelini temel alan hiçbir kişi veya kuruluştan bundan başka bir tavır beklemiyordum. Zihniyeti tamamen sekülerleşen, tamamıyla çıkarlarına odaklanan, güçlü olmayı haklı olmak olarak gören ve güçlenmek için her türlü insani değeri yok sayan "modern insanlar", "modern şirketler" ve "modern devletler" bundan başka bir tavır gösterecek değildi. Bu ticaretin özel şirketlerce yapıldığı, devletleri bağlamadığı gibi düşünceler de dile getiriliyor elbette. Ancak bu durumun, devletlerin ve şirketlerin tamamen ayrışmış olduğu modern öncesi iktisadi düzenlerin zamanında kaldığı hususuna girerek sizleri sıkmayacağım. Velhasıl, modern zihniyete intisap etmiş insanların, şirketlerin, devletlerin çıkıp da İsrail'e abluka uygulaması, Filistin'de susuz, gıdasız ve ilaçsız bırakılan 2.5 milyon Müslümanın yardımına koşması beklenemezdi elbette. Dini inancı veya dünya görüşü ne olursa olsun, dini ve insani tüm değerleri çıkarları için yok sayan bu zihniyeti benimseyen her tür insanın tavrı da bu olacaktı kuşkusuz. Kendini Müslüman olarak niteleyenler dahi bu faizci, kapitalist, demokratik, sömürge düzenine itaat ettiğinden, dinlerin ve inançların neyi gerektirdiğinin bir ehemmiyeti olmadı. Yazık ki Türkiye'den de İsrail'e yönelik ticaret devam etti. Türkiye merkezli şirketlerden İsrail'e 2023 yılı boyunca yaklaşık 5 milyar dolar ihracat yapıldı. Bu miktar sadece 2023 yılı Kasım ayında 320 milyon dolar tutarındaydı. Bu noktada kabahati şunda bunda aramaya pek de lüzum olmadığına inanıyorum. Bir kabahat varsa o da her türden değeri gücün ve dolayısıyla paranın gerisine koyan modern zihniyette ve bu zihniyeti benimsemekte beis görmeyen herkestedir. Açıkçası, bilhassa ABD ve İsrail'in dünyadaki hiçbir devlet gibi görülemeyeceği, bunların Müslümanları hedef alan birer katliam şebekesi olduğu kanaatine sahibim. Hassaten İsrail'in bu konudaki pozisyonu ve Müslümanların topraklarındaki bir ileri karakol oluşu, Siyonist şebekeyle ilişki kurmayı daha da anormal bir hale sokuyor. İsrail ile ilişki kuranlar ve ticaret yapanlar geçmişte kendilerini aklamak gibi bir derde sahip değillerdi, zira büyük ölçüde onlarla aynı dünya görüşlerini benimsiyorlardı. Ama bugün bazı kesimlerin İsrail ile ticaret konusunda kendilerini ve halk kitlelerini, bu yapılanın kötü olmadığına, buna mecbur kalındığına veya bunun iyi bir şey olduğuna iknaya çalıştıklarını görüyoruz. Bir de sanki Siyonist şebekenin tüm katliamları 7 Ekim'de başlamış, bunun öncesinde hiçbir katliam, hiçbir tehcir yaşanmamış gibi davranılması meselesi var. Oysa Siyonistler 100 yılı aşkın süredir bölgede Müslüman öldürüyorlar. Bu gerçek göz önüne alındığında, herhangi bir insan İsrail ile ticaretini sürdürmenin bu katliamlarda pay sahibi olmak anlamına geldiğini göremiyor mu? Bir şişe kola satın almaktan değil, on binlerce doları doğrudan İsrail ekonomisine sokmaktan ve İsrail'in ihtiyaç duyduğu malları ona ulaştırmaktan söz ediyoruz. Allah azze ve celle şöyle buyuruyor: "De ki: Eğer babalarınız, oğullarınız, kardeşleriniz, eşleriniz, hısım akrabanız kazandığınız mallar, kesada uğramasından korktuğunuz ticaretiniz, hoşlandığınız meskenler size Allah'tan, Resûlünden ve Allah yolunda cihad etmekten daha sevgili ise, artık Allah emrini getirinceye kadar bekleyin. Allah fâsıklar topluluğunu hidayete erdirmez." (Tevbe, 24) Ahmed bin Hanbel'e düşmanla ticaretin caiz olup olmadığı sorulduğunda ise şöyle cevap vermiştir: "Müslümanlara karşı güç kazanacak kişilerle alım-satım yapılmamalıdır."  (Mesailu Ahmed b. Hanbel, II: 103) İzzeddin ibn Abdusselam, kendisine "Haçlılara elbise dikersem zulme ortak olur muyum?" diye soran bir terziye şu yanıtı vermiştir: "Hayır, sen zulümlerine ortak olmazsın. Sana iğne iplik satan zulme ortak olur, sen zalimin ta kendisi olursun." (Nuveyri, Nihayetu'l Ereb, 29: 278) "Hangi çağda yaşıyoruz? O devirler geçti." diyenleri duyar gibiyim. O devirlerin geçtiğini, paramparça olmuş evlatlarının parçalarını enkazlardan toplamaya çalışan babalara veya dünyanın tüm askeri güçlerine aynı anda karşı koyabilen Müslüman erlere anlatmanızı tavsiye ederim. Mahmut Cemil İnce

  İslâm dünyası içinde günümüzde kabaca yüzde 15’lik bir azınlığı teşkil eden Şiîlik inancı, 1979’dan sonra İran yönetiminin resmî ideolojisine ve bütün dış politika hamlelerindeki en temel motivasyona  dönüştürüldü. Esas hedef olarak Müslüman coğrafyayı seçen İran devlet aklı, Şiîliği yayarak kendi dinî ve siyasî hâkimiyet alanını genişletme projesini uygulamaya koyarken, Sünnî çoğunlukla temasını özellikle şu iki kanal üzerinden sağladı:  1) Ehl-i Beyt sevgisi,  2) Filistin davası. Öyle ya, Ehl-i Beyt’i kim sevmezdi? Filistin, hepimizin davası değil miydi? Nihayetinde, dillere pelesenk edilen “vahdet” sözcüğünün de sihirli etkisiyle, kitleler akın akın İran hayranlığına sürüklendi. İran’ın ince ince dokuduğu ve temellerini sağlamlaştırmak için her türlü imkânını seferber ettiği bu sürecin kilit taşını “Büyük Şeytan” olarak nitelenen ABD’ye düşmanlık oluşturdu. İngiltere ve Fransa başta olmak üzere, dünyanın diğer emperyalist ülkelerini hiçbir şekilde düşmanlık denklemine sokmayan İran, böylece kitlelerin öfkesini tamamen Amerikan emperyalizmine çevirerek kendi duruşunu tahkim etti. Silah ticaretinin akışını sürdürmek, Ortadoğu’daki müttefiklerini yanında tutmak ve kendi politikalarını sağlama almak, tüm bunları yaparken de İslâm dünyası içindeki bölünmeleri körükleyecek bir fırsatı elinde bulundurmak için bu dekoru son derece kullanışlı bulan Beyaz Saray, böylece İran yönetimiyle örtülü bir işbirliğine girişti. İran-Irak Savaşı sırasında kapalı kapılar ardında sürdürülen ve ABD Başkanı Ronald Reagan döneminin en ciddi politik skandallarından biriyle (“İran-Kontra Skandalı”) ifşa olan söz konusu işbirliği, Afganistan ve Irak’ın işgallerinde açıktan yardımlaşmaya ve paslaşmaya dönüştü. Kitleler gözü kapalı biçimde İran hayranlığına savrulurken, İran devlet aklı, hâkimiyet kurduğu bütün bölgelerde İslâm’ın ilk asırlarından beri Şia’nın bayraktarlığını yaptığı bütün tarihî kinleri ve kanlı davaları yeniden diriltti. Milyonlar sözde “Amerikan düşmanlığı” ile afyonlanırken, Müslümanların tarih ve coğrafya algısıyla tamamen oynayan yeni bir din dili, İslâm coğrafyasının kadîm şehirlerinde fanatizmi, kardeş kavgasını, düşmanlığı, mezhep savaşlarını ve sahabeye sövgü ve hakaret geleneklerini yeniden hortlattı. Bugün Şam’a, Halep’e, San’a’ya, Bağdat’a, Beyrut’a bakın, söylediğim şeylerin en canlı misallerini gözlerinizle göreceksiniz. Türkiye’den bakarak ve yaşanan acı hakikatlerden tamamen uzak kalarak İran’a romantik bir sempati duymak çok kolay. Sahaya indiğinizde ise, “vahdet” denen şeyin, aslında dinî ve tarihî kimliğinizden tamamen soyunarak, isteyerek veya zorla Şiîlik içinde erimekten ibaret olduğunu fark edeceksiniz. İran devlet aklı, İslâm coğrafyasında Şiî mezhepçiliğinin kök salması projesini uygulamaya koyarken, karşısında en büyük engel olarak her zaman Türkiye’yi görür. İran, Türkiye’ye karşı her zaman tetiktedir, buraları hiç ihmal etmez, siyasî ve dinî lobicilik için muazzam bütçeler ayırır, beynini yıkadığı kişi ve kurumları ustaca kullanır, Türkiye kamuoyunu kendi amaçları uğruna istismar etmek için gizli açık hiçbir fırsatı kaçırmaz. Böylece kendi devletine ve milletine söverken, İran’ı ölçüsüzce öven ve Tahran’dan fısıldanan her şeye sorgusuz sualsiz kapılıp giden bir taban oluşturur. Arap dünyasında ise, şu anda kitleyi hareketlendirecek ve İran’a karşı organize edecek herhangi bir siyasî veya ideolojik yapılanma bulunmuyor. Müslüman Kardeşler Teşkilâtı’nın trajik serencâmı, en fazla alkışı Tahran’dan aldı. Arap rejimleri kendi istikballeri için İhvân’ın kökünü kazımaya odaklanırken, aslında İran’a Arap coğrafyasında geniş bir alan açmış oldular. Tarih, bunu acı acı yazacaktır.  Tüm bu arka plan eşliğinde, Türkiye’de yaşayan bir Müslümanın “İrancı” olabilmesi için ne lazım gelir, soralım: Ya İran’a ve bölgemizde yaşananlara dair hiçbir şey bilmiyorsunuzdur. Ya iç siyasette kendinize belirlediğiniz pozisyon gereği, içerideki bazı aktörlere karşı kin ve nefretiniz gözünüzü kör etmiştir. Ya ideolojik ve dinî açıdan İran’ın çizgisindesinizdir. Ya da İran tarafından yemleniyor ve fonlanıyorsunuzdur. Öbür türlü, yabancı bir devletin ajandasına asker yazılmanın mantığını anlamak mümkün değildir. Bu çerçevede, İran’ın Müslüman dünyanın önüne “kahraman” olarak koyduğu bir isim var: Kâsım Süleymanî. Taha Kılınç

 بِسْــــــــــــــــــــــمِ ﷲِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيم Bu zamanlar çokça af dileme, çokça Allah'a yönelme, çokça tövbe etme ve Allah azze ve celle'den çokça merhamet dileme zamanlarıdır. Müslümanlar için dualarınızı artırın. Sevgili kardeşim: Bu belayı görüyorsun. İslam'la herkesin nasıl savaştığını, bunun için paralar harcandığını, anlaşmalar yapıldığını, toplantılar yapıldığını ve dinle savaşmak için fikirlerin bir araya geldiğini görüyorsun. Tesettürle savaşlarına bakın. Kadınlara karşı savaşlarına bakın. Temizliğe ve iffete karşı savaşlarına bakın. Dine karşı ve şeriata bağlılığa karşı savaşlarına bakın. Mücahitlere karşı savaşlarına bakın. İslam'ı istemiyorlar. Öyleyse bu zaman, mustazaflara yardım etmesi için Allah'tan yardım dileme zamanıdır. Sevgili kardeşim... Sen evinde yaşarken ve bu sözleri duyarken, işkence gören kardeşlerinin olduğunu ve ailelerini ya da çocuklarını göremediklerini aklına getir. Bu insanları hatırlaman, onları esaretten kurtarması ve ailelerine geri döndürmesi için Allah'a sadık bir kalple dua etmen gerekir. Belaya uğrayanları hatırlamak... Müslüman olmanın manası nedir? "Yalnız sana kulluk eder ve yalnız senden yardım dileriz." kelamını yaşamak ne demektir? Bu kelam neden çoğul formdadır? Zira sen bir ümmetle beraber yaşıyorsun, bir ümmetle beraber namaz kılıyorsun, bir ümmete zekat veriyorsun, bir ümmetle beraber hac yapıyorsun, ümmetle bir alakan var. "İman edip hicret etmeyenlere gelince, hicret edinceye kadar, onların velayetleri size ait değildir." Bu bir ümmetin ilişkisidir, bu ümmetle etkileşim içinde olman gerekir. Başkalarının işleri için uğraşan, silik bir kişi olma. Sadece eşyaya, dünyaya, mal edinmeye veya şahsi itibara odaklanma. Bu dinin senin gibi adamlara ihtiyacı var. Kur'an ile Allah tarafından muhatap alınıyorsun. Sen sensin, Kur'an'ın sana değil de başkalarına hitap ettiğini zannedersen, bu seninle Allah arasında bir perde olur. Kur'an'dan istifade edemezsin, salihlerden olamazsın, ilklerden olamazsın. Sen büyük işler yapabilirsin, birçok şey yapabilirsin. Allah'ın sana olan çağrısından dolayı büyüksün: "Ey iman edenler!" Allah'ın sana olan bu hitabı büyük bir hitaptır. Bu sebeple bu dinin seni beklediğini bil. Allah'ın sende kendisine kulluğu, O'na kulluk ettiğini, O'ndan sakındığını, O'na karşı samimi olduğunu, kalbini O'na adadığını görmeyi istediğini bil. Bu nedenle Müslümanların ahvaline de bakman gerekir. Ülkeleri zikretmek istemiyorum, haritaya bakabilirsin. Ehl-i İslam'ın, Ehl-i Sünnet'in uğradığı belalara bir bak. Bak! Hiçbir Müslümanın zuhur etmesine izin vermiyorlar. Herhangi bir Müslümanın yükseldiği görülünce hemen onu öldürüp yok ediyorlar. (Bir de) şu sapkınlık ehline bak! Dalalet üzere olan önderleri onlar için kalkıyor, onları pazarlıyor, onlar için yol açıyor, onlar için televizyonlar açıyor, hediyeler ve ödüller veriyorlar. Ehl-i Sünnet'e gelince... Onlara karşı savaşılır ve hapsedilirler. Onların hevalarına muhalefet ettiklerini hissettikleri anda düşman kesilirler. Ve sadece hevaları uğruna düşmanlık etmezler, dini için düşmanlık ederler. Bir Müslüman ile düşmanları arasındaki husumet, din hususundaki bir husumettir. Yönetenin kim olduğu, kime ibadet edileceği ve kime itaat edileceği hususundaki bir husumettir. Bu artık senin seçimidir. Buna dikkat etmek sana düşer. Allah'tan bana ve sana kendisine itaat etme konusunda muvaffakiyet vermesini niyaz ediyorum. Şeyh Ebu Katade El Filistin-i hafizullah

 Mağlubiyet ne anlama gelir? Mağlubiyet öldürülmek değildir. Öyleyse ne anlama gelir? Bugün yaşamakta olduğumuz çatışma esasen gerçek savaşlara dönüşen bir fikir çatışmasıdır. Çatışmanın özünde fikir çatışması vardır. Dolayısıyla eğer bir kişi fikirlerinden vazgeçerse, bu mağlubiyettir. Mağlubiyetin 8 biçimi vardır: 1. Kâfirlerin yolunu takip etmek Şu ayette birinci mağlubiyet biçiminden bahsedilmektedir: "Sen onların milletlerine (dinlerine) uyuncaya kadar Yahudi ve Hıristiyanlar senden asla hoşnut olmayacaktır. (Resûlüm!) Onlara de ki: 'Allah’ın hidayeti (olan İslâm) doğru yolun ta kendisidir.' Sana gelen bunca ilimden sonra eğer onların hevalarına uyarsan, artık senin için Allah'tan yana ne bir dost ne de bir yardımcı vardır." (Bakara, 120) Burada yenilgi nedir? Onlar gibi olmaktır. Eğer onlardan biri olursanız, o zaman Allah'ın benzer bir başka ayette söylediği gibi zalimlerden biri olursunuz. Ayrıca Allah, kendisine karşı ne bir yardımcınız ne de bir koruyucunuz olacağını söylemektedir. Eğer bir kişi Müslüman ise ve Modernizm, Laiklik, Komünizm vb. gibi başka bir yaşam tarzını takip ediyorsa, kısmi de olsa yenilmiştir. Bu yaşam tarzı içinde büyük bir statü, zenginlik ve güç kazanmış olsalar bile bu böyledir. Neden? Çünkü bu Allah'ın dininden taviz vermektir. Örneğin bir Müslüman gayrimüslim bir ülkede ezici bir çoğunlukla seçimi kazanırsa, bu zafer değil mağlubiyettir. Mağlubiyettir çünkü ister büyük ister küçük olsun dininizden vazgeçmişsinizdir. Mesele sizin iktidara gelmeniz değildir, mesele Allah'ın kanunlarının ve O'nun dininin iktidara gelmesidir. Onların yolundan gitmek, bunu alenen ilan etmek anlamına gelmez, çünkü bu nadir görülen bir durumdur. Ayet bunu açıkça ilan etmekten bahsetmemekte, daha ziyade onların yolundan gitmeyi ima etmektedir. Eğer eylemleriniz ve sözleriniz onlarla paralellik gösteriyorsa, o zaman onları takip ediyorsunuz demektir. Ayette Yahudiler ve Hristiyanlar deniyor. Peki ya bizatihi Yahudiler ve Hristiyanlar kendi dinlerine uymuyorlarsa? Ayette "onların yoluna uyuncaya kadar" deniyor, "dinlerine" değil. (Ayetin Arapça aslında 'din' değil 'millet' -yol- kelimesi kullanılmaktadır-mütercim) Eğer bugün onların yolu kutsal kitaplarını görmezden gelmek, hevalarına ve çoğunluğun hükmüne uymaksa, o zaman kast edilen budur. Eğer laikliği takip ediyor, dinin kurallarını göz ardı ediyor ve bunun yerine insan yapımı yasaları takip ediyorlarsa, o zaman bu onların yoludur. Dolayısıyla bu ille de boynunuza bir haç asmanız gerektiği anlamına gelmez. Batı'da dinlerini çok değiştirdiler. Ayrıca liderleri de din konusunda samimi değiller. Onlar aslında zenginlik, güç ve aç gözlülüğün peşindeler. Ayet onların yolunu benimsemekten bahsediyor. Demokrasiyi teşvik etmek onların yolunu takip etmektir. Laikliği teşvik etmek onların yolunu takip etmektir. Kâfir olmanın ille de bunu açıktan ilan etmeyi gerektirmediğinin kanıtı şudur: Biz imanı ne olarak tanımlıyoruz? Biz onu kalpteki inanç ile sözler ve eylemler olarak tanımlıyoruz. Yani eylemler imanın bir parçasıdır. Küfür için de aynı şey geçerlidir. Bu kalpteki inanç olabilir. Sözler olabilir. Ve eylemler de olabilir. Yani bir Müslümanın sözleri, inançları ve/veya eylemleri kâfirlere aitse, o zaman bu ayet onlar için geçerli olacaktır. Bu tanımı kullandığımızda, bu ayetin ne kadar çok Müslümanı kapsadığını görürüz. Allah, "Kim Allah'ın indirdiği ile hükmetmezse, işte onlar kafirlerin ta kendileridir." (Maide, 44) buyuruyor. Ayetin "Ve eğer sen onların hevalarına uyarsan" kısmındaki "hevalar" ne anlama geliyor? Şeyh Yusuf el Uyeyri, buradaki "hevalar" ifadesinin onların arzu ettikleri şeyler anlamına geldiğini ve aynı zamanda görünüşte bile olsa onların uygulamaları olduğunu söylemektedir. İbn Teymiyye şöyle der: "Kâfirler, görünüşte bile olsa Müslümanların onlara uymasından memnun olurlar. " Bu sözlerin bugün doğru olduğunu görüyoruz. Müslüman kadınlarımız başörtüsü takmadığında, bu bir kıyafet meselesi olmasına rağmen kâfirler çok mutlu oluyor. Fransa'da ve Türkiye'de bu konuda büyük bir olay çıkardılar. Batı'daki feminist hareketlerin ve kadın hakları hareketlerinin başörtüsü konusunda çok endişeli olduğunu göreceksiniz. Sürekli bundan bahsediyorlar ve başörtüsünü baskıcı olarak görüyorlar. Eğer Batı gerçekten özgürlükçüyse ve istediğiniz gibi giyinmenize izin veriyorsa, o zaman nasıl oluyor da bu konuya karşı çıkıyorlar ve aynı kıyafeti giyen Hıristiyan rahibelere karşı çıkmıyorlar? Nasıl oluyor da bu mesele onlara bu kadar acı veriyor? Kadınlar gökkuşağı renklerinde ve ahlaksız kıyafetler giydiğinde bunu kabul edilebilir olarak gördüklerine şahit oluyoruz, ancak Müslüman bir kadın isteyerek sade ve iffetli giyinmek istediğinde bu onları ilgilendiren bir şey oluyor. Yani bizim nasıl göründüğümüz ve giyindiğimiz onları ilgilendiriyor. 2. Kâfirlerin üstünlüğünü kabul etmek Allah, "Hakikati yalanlayanlara itaat etmeyin" (Kalem, 8) buyurur. Kâfirlere itaat etmeyin. Sonra Allah, "Onlar arzu ettiler ki sen onlara yumuşak davranasın (taviz veresin) da kendileri de (sana) yumuşak davransınlar." (Kalem, 9) buyurur. Bizim dinimiz dinlerin en eşsizidir. Birçok dinde, dini liderliğin bazı hükümlerle oynamasına izin verilir, ancak İslam'da bizler bize söyleneni aynen uygularız. Bizler takip edenleriz, sonradan bir şeyler çıkaranlar değiliz. Bu nedenle, İslam'ın kurallarıyla oynamaya izin yoktur çünkü bunlar Allah'tandır. İnsanlar Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem'e geldiler ve onunla uzlaşmak istediler. Ama sorun şu ki, bu onun kendi dini değildi. Bu Allah'ın diniydi. Bu yüzden asla uzlaşamaz, taviz veremezdi. Kâfirler Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem'e geldiklerinde, "Biz bir gün Allah'a tapsak, sen de bir gün bizim ilahlarımıza tapsan nasıl olur?" dediler. Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem bunu reddetti. "Peki, biz Allah'a bir hafta tapsak, sen de bizim ilahlarımıza bir gün tapsan nasıl olur?" dediler. O bunu reddetti. "Peki, biz Allah'a bir ay tapsak, sen de bizim ilahlarımıza bir gün tapsan nasıl olur?" dediler. Onlar dinleri ile oynuyorlardı! Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem sürekli hayır diyordu. O bu dini tebliğ etmek için gelmişti, değiştirmek için değil. Ama sorun şu ki, bazı Müslümanlar kendilerine Allah'ın dini ile oynama hakkı verdiler, bunu yaparak kaybettiler ve yenildiler. US News and World Report'ta yer alan bir araştırma raporunda şunlardan bahsediliyor: ABD hükümetinin Müslüman dünyanın kalbini ve aklını kazanma çabaları. Bunun terörizmle savaşın ayrılmaz bir parçası olduğu. Savaşın görünmeyen bir kısmının da olduğu ve bunun en az savaş alanında olup bitenler kadar önemli olduğu... ABD hükümetinin, iki şeyi kabul etmeleri halinde Müslüman köktendincilerle oturup beraber çalışmak isteyeceğinden söz ediliyor: Oyunu Demokrasi kurallarına göre oynamak ve terörizmle savaşta rol almak. Sanki şöyle diyorlar: "Eğer ABD demokrasisini kabul etmeye hazırsanız, geçmişiniz için sizi affetmeye hazırız ve Müslüman bir köktendinci olduğunuzu bilerek sizinle masaya oturmaya hazırız. " Böyle bir uzlaşma ve oyun oynama kabiliyetleri var. Bununla birlikte, bu teklifi kabul eden ve birlikte çalışmanın yollarını bulmak için ABD hükümeti ile müzakere eden birçok Müslüman ve İslami örgüt var. Bu İslami hareketlerin gerekçesi, bunu davetin yararı için yapacaklarıdır. Bunlar, herhangi bir durumda (taviz verme amacıyla) kullanılabilecek genel ifadelerden başkası şey değildir, bunlar İslami olmayan meselelerde dahi kullanılabilecek ifadelerdir. Kâfirlerden ne kazanırsanız kazanın, bunun hiçbir değeri yoktur. Allah, izzet ve kuvvet sahibi olmak için insanların O'nun dini hususunda kâfirlerle uzlaşmasına muhtaç değildir. Âlemlerin Rabbinin dininin, kâfirlerin ona yeşil ışık yakması suretiyle güç elde etmeye ihtiyaç duyması gibi bir şeyi akıl alır mı? Allah'ın dini ancak kâfirlerin zelil olmasıyla güç kazanacaktır. Allah kendi dininin böyle kazanmasını ister. Allah Teâlâ şöyle buyurur: "Müşrikler hoşlanmasalar da dinini bütün dinlere üstün kılmak için peygamberini hidayet ve hak ile gönderen O'dur." (Saff, 9) Yine Allah, "Allah'ın nurunu ağızlarıyla söndürmek istiyorlar. Halbuki Allah, kâfirler hoşlanmasa da nurunu tamamlayacaktır." (Saff, 8) buyurmaktadır. Kâfirlerin hoşuna gitse de gitmese de bu din hâkim olacaktır. Allah'ın dininin hâkim olması için onların onayına ihtiyacımız yoktur ve Müslümanlar olarak bu konuda endişelenmemeliyiz. Davetimizi kabul etmelerine ihtiyacımız yoktur. Eğer kabul ederlerse, elhamdulillah. Kabul etmezlerse, bu bizim hatamız değil. Bu Allah'ın kaderi. Bırakalım da Allah'ın kanununa boyun eğdirildiklerini hissetsinler. Allah şöyle buyurur: "Ehl-i Kitap'tan Allah'a ve ahiret gününe iman etmeyen, Allah'ın ve Resûlünün haram kıldığını haram saymayan ve hak din İslâm'ı din edinmeyen kimselerle, küçülerek (boyun eğerek) kendi elleriyle cizyeyi verinceye kadar savaşın." (Tevbe, 29) Cahiliye Mekke'si ile bugünkü Batı arasındaki benzerlikler çarpıcıdır. Kureyş kâfirleri Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem'e gelerek, "Bizi rahat bırak, biz de seni rahat bırakalım." dediler. Allahu teala "Şayet seni (hakta) sabit kılmasaydık, onlara birazcık meyledecektin." (İsra, 74) diye vahyetti. Mudâhene ve Mudara arasındaki fark Mudâhene, kâfirlere karşı yumuşak davranmak ya da taviz vermek anlamına gelirken, mudârâya ise caizdir. Aralarındaki fark nedir? İbn Hacer ve Kurtubi, Kadi Eyyubi'nin şöyle dediğini rivayet etmişlerdir: "Mudârâ dinin uğruna dünyandan bir kısmını vermen anlamına gelirken, mudâhene ise dünyan uğruna dininden bir kısmını vermendir." Örneğin, bir kâfire davet yapmak için onu yemeğe davet edersiniz. Burada, yiyecek ve benzeri şeyler satın almak için para harcayarak dünyanızın bir kısmından din uğruna vazgeçmiş olursunuz. Buna izin verilmiştir. Bu mubahtır. Ancak, diyelim ki patronunuz gayrimüslim ve maaşınızın onun aracılığıyla geldiğini biliyorsunuz (maaşınız Allah'tan gelse bile). Diyelim ki size geldi ve "Bu cihat da nedir?" diye sordu. "Cihadın ne anlama geldiğini bana açıklayabilir misin?" Siz de ona "Cihat nefsine karşı mücadele etmek demektir. Ve İslam'da şiddet kullanmaya izin veren hiçbir şey yoktur." Burada, dünyanız uğruna dininizden ödün veriyorsunuz. Buna izin verilmez. Bu mudâhenedir. İkisi arasındaki fark budur. 3. Kâfirlere meyletmek Mağlubiyetin üçüncü anlamı, kâfirlere meyletmektir. Allah Teâlâ şöyle buyurur: "Onlar, bize karşı sana vahyettiğimiz şeyden başka bir şey uydurman için az kalsın seni fitneye düşürecekler ve o takdirde seni dost edineceklerdi." (İsra, 73) Ve Allah şöyle buyurur: "Şayet seni (hakta) sabit kılmasaydık, onlara birazcık meyledecektin." (İsra, 74) Dolayısıyla kâfirlere meyletmek bir tür mağlubiyettir. Allah şöyle buyurur: "Zulmedenlere meyletmeyin. Yoksa size de ateş dokunur. Sizin Allah'tan başka dostlarınız yoktur. Sonra size yardım da edilmez." (Hud, 113) Allah burada kâfirlere meyletmenin bizi cehennem ateşine götüreceğine dair sert bir uyarıda bulunuyor. 4. Kâfirlere itaat etmek Mağlubiyetin dördüncü anlamı kafirlere itaat etmektir. Allah Teâlâ şöyle buyurur: "Kalbini bizi anmaktan gafil bıraktığımız; kendi hevasına ve hevesine uyan ve işi taşkınlık olan kimseye de itaat etme." (Kehf, 28) 5. Umudunu kaybetmek Mağlubiyetin beşinci anlamı, Allah'ın zaferinden vazgeçmektir, umudu kaybetmektir. Bu, imana aykırı bir ruh halidir. Allah'ın el-Kavî ve el-Azîz olduğuna inanırken zaferden ümidinizi nasıl kesersiniz? Bu kâfirlerin bir özelliğidir. Onlar pes edenlerdir. Ama bir Müslüman asla pes etmemelidir. Eğer ruh haliniz kazanmak üzerineyse, eninde sonunda Allah'ın tevfiki ile kazanırsınız. Zaferden ümidini kesmek büyük bir günahtır. Kâfirlerin bugün yürüttüğü büyük askeri kampanya ve medya kampanyası birçok Müslümanın umudunu kaybetmesine neden olmuştır. Bazı Müslümanlar mücahitleri desteklemekten vazgeçmiştir çünkü (onlara göre) bu kaybedilmiş bir davadır. Kendi kendilerine şöyle derler: "Neden paramı bu mücahitlere harcayayım ki? Nükleer silahlara ve daimi ordulara sahip bu güçlü düşmanlara karşı asla kazanamayacaklar. Kâfirlerin güçlü bir medyası varken ve mücahitlerin insanlara ulaşacak bir medyası yokken bu mücahitler nasıl kazanabilir? " Bu karanlık fikirler, bu Müslümanların Allah'tan umutlarını kestiklerini göstermektedir. Bu Müslümanlar zaferi sadece savaş meydanındaki zafer olarak anlıyorlar, bu yüzden umutlarını kaybediyorlar. Bugün ümmet içinde birçok kişinin daha ayağa bile kalkmadan ve savaşmadan düşmana karşı kaybettiğini gördük. Ümmetin her tarafına yayılan bu medya kampanyası, Müslümanların daha denemeden ümitlerini kaybetmelerine neden oluyor. Zihinsel olarak yenilgiye uğradıklarında ise bu yenilgiye İslami gerekçeler bulmaya çalışıyorlar. Ve kendi görüşlerinin doğruluğunu kanıtlamak için delil getirmeye uğraşıyorlar. Düşman ne kadar güçlü olursa olsun, bir Müslüman asla zaferden vazgeçmemelidir, asla. Eğer bu yenilginin kalbimize girmesine izin verirsek, o zaman Allah'ın bize savaş meydanında kaybettiğimizde bile sahip olduğumuzu söylediği üstünlüğü kaybetmiş oluruz. Tıpkı Uhud Gazvesi'nde Allah'ın "Gevşemeyin, üzülmeyin. Eğer (gerçekten) iman etmiş kimseler iseniz üstün olan sizlersiniz." (Al-i İmran, 139) ayetinde buyurduğu gibi. Eğer gerçekten mümin olduğumuzu iddia ediyorsak, o zaman zaferden ümidimizi kesmemiz caiz değildir. 6. Cihat sancağını indirmek Cihat sancağını indirmek mağlubiyettir. Düşman bizden ne ister? Düşman bizim namaz kılmamızı ya da Ramazan ayında oruç tutmamızı umursamaz, bunlar onları rahatsız etmez. Düşmanın durdurmak istediği tek şey cihattır. Cihat istemezler. Eğer onlara bu istediklerini verirsek, o zaman kaybetmiş oluruz. İstedikleri şey budur. Bugün Allah yolunda cihat etmeyen her Müslüman düşmana bu zaferi bedelsiz vererek onu destekliyor demektir. Birçok Müslüman şöyle diyecektir: "Bu kâfirler Allah yolunda cihat etmek istediğinizi öğrendikleri an gözetim altında olacaksınız ve hayatınızı zindan edecekler." Bu bir mazeret değildir. Eğer sizi namaz kılmaktan alıkoyarlarsa, onları dinler miydiniz? Başörtüsü takmanızı yasaklasalar onları dinler miydiniz? Bu nedenle ister akide şeklinde olsun, ister fikir şeklinde olsun, ister silahlarla savaşmak şeklinde olsun, cihadın herhangi bir şeklini terk etmek mağlubiyetin bir işaretidir. 7. Askeri zaferden umudunu kesmek Askeri zaferden umudu kesmek mağlubiyettir. Bu da beşinci maddeye benzer. 8. Düşman korkusu Düşmandan korkmak ölümdür. Allah, "Eğer (gerçek) mü'min iseniz onlardan korkmayın, benden korkun (Al-i İmran, 175) buyurur. Allahu teala, Taifetu'l Mansura hakkında da şöyle buyurur: "(Onlar) hiçbir kınayıcının kınamasından korkmazlar." (Maide, 54) Askeri yenilgiden sonra Müslümanlar "Kaybetmemizin nedeni hazırlık yapmamış olmamızdır" dememelidir. Bu konunun açıklığa kavuşturulması gerekse de, Müslümanların hazırlık konusunda ellerinden geleni yaptıklarını varsaydıktan sonra, bu konuyu sadece bir açıdan ele alacağız. Eğer hazırlık konusunda elinizden gelenin en iyisini yaptıysanız, o zaman sonucu hazırlık eksikliğine bağlamak yanlıştır. Neden mi? Çünkü sayılar ve hazırlık (yani silahlar, fiziksel eğitim vb.) zaferin sebebi değildir. Allah şöyle buyurur: "Andolsun ki Allah, size birçok savaş alanında ve Huneyn gününde yardım etmişti. O vakit (Huneyn'de) çokluğunuz sizi böbürlendirmişti, ama size hiç fayda vermemişti. Bunca genişliğine rağmen yeryüzü size dar gelmişti. Nihayet (bozularak) arkanızı dönmüştünüz." (Tevbe, 25)  Müslümanlar sayılarının çok fazla olduğunu ve bariz büyüklükleri nedeniyle kazanacaklarını düşündüklerinde, işte o zaman kaybettiler. İlginçtir ki Müslümanlar sayıca az olduklarında kazanmış, sayıca çok olduklarında ise kaybetmişlerdi. Bu yüzden yenilgiyi sayı azlığına bağlamamalıyız. Allah şöyle buyurur: "Düşmanınıza iki mislini verdirdiğiniz kayıp kendi başınıza gelince 'Bu nereden başımıza geldi?' mi diyorsunuz? De ki: 'O, kendinizdendir.' Doğrusu Allah her şeye kadirdir. (Al-i İmran, 165) Dolayısıyla savaş meydanında kaybetmenin birçok nedeni olabilir: a. Allah sizi sınamak istiyordurb. Allah sizi arındırmak istiyordurc. Günahlarınız yüzünden kaybetmişsinizdir Ancak bunun nedeni sayı azlığı değildir. Afganistan'daki mücahitlerin küresel küfre karşı savaşlarında güçlerini geri çekmelerinin nedeninin sayı ve teçhizat eksikliğinden kaynaklandığını varsaymak bir hatadır. Bu varsayımda bulunmak bir hatadır çünkü Allah mücahitlerin düşmanla eşit miktarda hazırlığa sahip olmalarını gerekli kılmamıştır. Ancak Allah, sahip olabileceğimiz en iyi hazırlığa sahip olmamızı istemiştir. Bu, düşmanın sahip olduklarına eşit, ondan daha fazla ya da çok daha az olabilir. Allah şöyle buyurur: "Onlara karşı gücünüzün yettiği kadar kuvvet hazırlayın." (Enfal, 60) Dolayısıyla hazırlık açısından elimizden gelenin en iyisini yapmamız gerekir. Bu, düşmanımızın yüzde 10'u ya da yüzde 100'ü de olabilir. Denklem düşmanın ne kadar çok şeye sahip olduğuna değil, Allah'ın emirlerini yerine getirmeye dayanır ki bu emirler de hazırlanmayı içerir. Hazırlığımızın kapasitesi düşmanın onda biri kadar olsa bile, Allah'ın şeriatında bize yapmamızı emrettiği şeyi yapmış oluruz, daha fazlasından ise sorumlu olmayız. Hülasa Mağlubiyetin 8 şeklini özetleyelim: 1. Dinleri, yaşam tarzları, düşünceleri vb. ne olursa olsun, kâfirlerin yolunu izlemek.2. Kâfirlerin üstünlüğünü kabul etmek. (Oysa ki İslam ile onları zelil kılmamız ve bize yeşil ışık yakmalarını beklemememiz gerekir)3. Kâfirlere meyletmek4. Kâfirlere itaat etmek5. Zafer umudunu yitirmek. Allah'ın her şeye kadir olduğu ve dilediğine zafer kazandırabileceği düşüncesini kaybetmek.6. Cihat sancağını indirmek. (Yasaklamış olsalar oruç tutmaktan vazgeçer misiniz?)7. Askeri zaferden umudu kesmek8. Allah'tan değil düşmandan korkmak Taliban örneği ve sonuç Taliban, düşmanın gücünü bilmesine rağmen diğer Müslümanların yapamadığını yaparak güç hazırlamıştır. Ne olursa olsun bu savaşa girmeye karar vermiştir çünkü zaferin sahip olduğunuz silahlara değil, Allah'ın lütfuna dayandığını anlamıştır. Tartıştığımız bu ilkeler zafere giden yolda ilk adımdır çünkü bu ilkelerin zıttı olan fikirler, ümmeti ihtirası ve gücüyle yok edecek fikirlerdir. Bu nedenle bu fikirlerden tamamen kurtulmamız gerekir. Doğru cihat anlayışına, zihniyetine ve akidesine sahip olmak zafere giden ilk adımdır. Bu olmadan hiçbir şansımız yoktur çünkü bu bir akide savaşıdır, yani hak ile batılın savaşıdır. Sonuçların başarısız olması yanlış bir planın veya yanlış araçların göstergesi değildir. Bir şeyleri doğru planlamanıza rağmen sonuçların farklı olması gayet mümkündür. Sonuç beklediğimiz gibi olmadı diye planımız yanlış diyemeyiz. Bu doğru bir anlayış değildir. Şehid Şeyh Enver El Evlaki rahimullah

 "Hoşunuza gitmediği halde savaş üzerinize yazıldı (farz kılındı). Aslında hoşlanmadığınız bir şey belki de sizin için hayırlıdır, sevdiğiniz ve arzuladığınız bir şey de olur ki sizin için şerlidir. Allah bilir, siz bilmezsiniz." (Bakara Suresi, 216'ncı ayet) "İnkâr edenler isterler ki siz silahlarınızdan ve eşyanızdan gaflet edesiniz de üzerinize bir baskın yapsınlar." (Nisa Suresi, 102'nci ayet) Gazze'de geçtiğimiz yılın Ekim ayından bu yana süren Siyonist vahşet halen tüm Müslümanların bir numaralı gündem maddesi olmaya devam ediyor. Sizler bu yazıyı okuduğunuz sırada İsrail'in Gazze'deki saldırılarında 150 gün geride kalmış olacak. Gazze'de şehid edilenlerin ve kayıpların toplam sayısı 40 bini aşacak. Vahşet ve katliamlar bir an dahi ara vermeden devam edecek. Bu 150 günlük soykırım karşısında pek azı müstesna dünyadaki 1,5 milyar Müslümanın suskunluğu ise, İslam aleminin halini net bir şekilde ortaya koyar vaziyette. Bu 150 günlük süre zarfında, Gazze'de Yahudiler ve Haçlı dostları tarafından kuşatılarak birer birer öldürülen yaklaşık 2,5 milyon Müslüman Filistinli için İslam aleminden neredeyse hiçbir ciddi adım atılmamış olması oldukça acı bir hakikat. Biz Müslümanlar Gazze'deki mazlum ve çaresiz kardeşlerimiz için, kendi geçimimiz ve dünyalığımız için gösterdiğimiz çabaların binde birini dahi göstermedik. Milyonlarca Müslümanı Yahudilerin ve Haçlıların insafına terk ettik. Müslümanların inançlarını her fırsatta istismar etmelerine rağmen, kendi çıkarlarını korumak adına Yahudilere ve Haçlılara karşı hiçbir eyleme girişmeyenlere tek ses edemedik. Buna yol açan şey dünyayı sevme ve ölümü kerih görme hastalığından başka bir şey değildir. Sevban radiyallahu anh'tan rivayetle, Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem şöyle buyuruyor: "'Yakında diğer milletler, yemek yiyenlerin çanak üzerine toplandığı gibi, sizin üzerinize toplanacaktır!' Adamın biri, Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem'e: – 'O gün biz az mı olacağız?' dedi. Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem şöyle söyledi: – 'Bilakis, o gün siz çok olacaksınız! Lakin sizler selin sürüklediği çöp gibi olacaksınız! Allah, düşmanlarınızın göğüslerinden size karşı olan korkuyu kaldıracak ve sizin kalplerinize vehn atacaktır!' Adam, Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem'e: – 'Ey Allah’ın Rasulü! Vehn nedir?' dedi. Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem şöyle buyurdu: – 'Dünyayı sevmek ve ölümü sevmemektir.'" (Ebu Davud 4297, Ahmed bin Hanbel Müsned 5/278, Ebu Nuaym Hilye 1/182, Albânî Silsiletu’l-Ehadîsi’s-Sahiha 958) Abdullah bin Ömer radiyallahu anh da, Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem'i şöyle buyururken dinlediğini haber veriyor: "Iyne yoluyla alışveriş yaptığınız öküzlerin kuyruğuna yapışıp, ziraata hayatınızı hasrettiğiniz ve cihadı terk ettiğiniz zaman, Allah size öyle bir zillet musallat eder ki, dininize dönünceye kadar onu üzerinizden atamazsınız." (Sunen-i Ebu Davud, Kitabu’l-İcare, B. 54, Hds. 3462; Ahmed b. Hanbel, Müsned, C. 2, Sh. 42, 84.) Gazze'de Siyonist vahşetin başlangıcından bu yana her Müslüman ne yapması gerektiğini düşünüyor. Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem esasen bizim düşeceğimiz bu hali ve bunun çözümünü tam 14 asır öncesinden apaçık haber veriyor. Ey Müslümanlar! Zillete ve düşmanların istilasına uğradığınız halin çözümü Allah'ın dinine dönmektir, dünya sevgisini ve ölümü kerih görmeyi kalbimizden söküp atmaktır! Maalesef biz Müslümanlar bu 150 günlük süreçte Allah Rasulü sallallahu aleyhi vesellem'in halimize yazdığı bu apaçık reçeteye rağmen, bize zor gelen bu çözümü tatbik etmemek için adeta elimizden gelen her şeyi yaparak kendimizi kandırmaya devam ettik. Zafere ulaşmayacak, bizi çözüme götürmeyecek, kafir işgalcileri korkutup geri çevirmeyecek şeyler yapıp durduk. Rasulullah'ın buyruğunu değil, kendi akıl ve hevamızın gösterdiği sözde "çözüm önerilerini" takip ettik. Bu bize ne getirdi? Yazık ki hiçbir şey. 150 gündür İsrail'in tek bir Müslümanı öldürmesine dahi mâni olamadık. Aç ve susuz kalan bir yavruya bile gıda ve su ulaştıramadık. Hastalık ve acıdan kıvranan bir kardeşimize bir tane ağrı kesici hap bile veremedik. İşgalci İsrail'e atılacak bir mermiyi bile Gazze'ye sokamadık. İsrail'e giden milyon dolarlarca askeri yardımı ve ticaret metaını engelleyemedik. İsrail'e karşı harekete geçmek üzere hiçbir idareyi zorlayamadık. 150 gündür yaptığımız (yahut yaptığımızı sandığımız) şeylerin hiçbirinin İsrail vahşetini önlemiyor olması bizlere şunu net olarak göstermelidir: Yaptığımız şeyler İslami açıdan da dünyevi açıdan da zafer kazanmaya ve düşmanları defetmeye elverişsizdir. Düzenli olarak yazılarımızı okuyan kardeşlerimiz yaklaşık 2.5 sene önce yine bu köşede yazdıklarımızı belki hatırlayacaktır. Bu vesileyle o sözlerimizi tekrar vurgulamış olalım. Müslümanların, aslen faydalı olan fiilleri yanlış kullanmaları sebebiyle başarısız olmaları üzücü bir durumdur. Boykotlar, protesto gösterileri, eylemler, konferanslar, kitap okuma grupları, sabah namazı buluşmaları gibi aslında çok büyük faydalara sahip olan yöntemler yanlış bir usulle ve tek başına kullanıldığı için meyve vermemektedir. Tüm bunlar esasen pasif direniş eylemleri olan, Müslümanları bir araya getirmeyi ve bilinçlendirmeyi amaçlayan, dolaylı yöntemlerdir. Tüm bu fiillerin doğrudan hedefe dönük ve gerçek bir yönteme eklemlenmesi gerekir. Bu da Allah yolunda cihaddır, yani Rasulullah'ın açık bir şekilde bizlere gösterdiği buyruğu yerine getirmektir. Konserler, boykotlar, eylemler, yürüyüşler, kermesler ve insani yardım çalışmaları Gazze'yi kurtaramaz. İsrail'in katliamlarını önleyemez. Bunlar sadece bizim vicdanlarımızı tatmin eder ve pasif bir direniş atmosferi ortaya koyar. Sadece bunları yaparak, bunları birer vasıta zannederek hiçbir yol alınamaz. Bu kesinlikle mümkün değildir. Siyonistler Filistin'i konser vererek, kermes düzenleyerek işgal etmemiştir. Filistin için tüm paralarını, vakitlerini ve canlarını ortaya koyarak bunu yapmışlardır. Okuma yaparak, sosyal medyada paylaşımlar yaparak, yalnızca ilmi birikime odaklı ders halkaları kurarak bu zulmü gidermek gibi bir şey mümkün değildir ve olamaz. Bu tarz fiilleri esas yöntem haline getirirsek, bu pasif direniş yöntemlerinden bir sonuç çıkmayacaktır. Söz gelimi, yalnızca kitap okuyarak ve kendini eğitip ıslah ederek insan hiçbir yere varamaz. Çünkü yeryüzündeki her hareketin başlangıcı, bir hareket ettireni gerektirir. Bir kişi kendi içerisinde ne kadar enerji ve potansiyel biriktirirse biriktirsin, bunların gerçek bir yöntemle hedefe kanalize edilmemesi, ancak ve ancak insan ve zaman israfıyla sonuçlanacaktır. Zaten uzun süredir gördüğümüz gibi bu yöntemler, gündemin yoğun olduğu zamanlarda popüler olmakta ve saman alevi gibi parlayıp sönmekte, kısa bir süre sonra unutulmaktadır. Biz bu satırları bu köşede ilk kez yazdığımızda 2021 yılının Mayıs-Haziran aylarıydı ve İsrail yine Gazze'ye saldırmaktaydı. İslam aleminden gelen tepkiler de bugünle aynıydı. İsrail saldırılarına ara verdiğinde bu tepkiler de sona erdi ve herkes normal hayatlarına geri döndü. Filistin'i, Gazze'yi kurtarma vazifesi unutuldu. Oysa işgal altındaki İslam beldelerini kurtarmak yarı zamanlı bir iş değil, insanın ömrünün tümünü vakfetmesini gerektiren çok uzun vadeli bir meseledir. Allah azze ve celle her ibadete birden çok hikmet bağlamıştır. Örneğin namaz insana bir kulluk disiplini ve tevhidi bir yönelik katar ve onu günahlardan uzak tutar. Oruç insanın nefsini köreltir, onu dünyalıklardan uzaklaştırarak ahirete yönelmeye sevk eder. Kulun bu ibadetleri yapmasıyla ortaya çıkan İslami maslahatlar öylesine büyüktür ki başka hiçbir amel, hiçbir davranış bu maslahatları gerçekleştirmeye muktedir olamaz. İşte Allah yolunda cihad ibadeti de böyledir. Cihad ibadetinin gerçekleştirilmesiyle ortaya çıkan en büyük maslahatlardan biri de İslam memleketlerinin kafir işgalcilerin saldırılarından korunması ve kafirlerin gücünün kırılmasıdır. Bu maslahat Müslümanların özgür ve bağımsız yaşamasını sağlar. Bu sebeple cihad ibadetinin yerine getirilmesiyle ortaya çıkan bu büyük maslahat başka hiçbir ibadetle veya hiçbir amelle yerine getirilemez. Örneğin Müslümanlar eylem yapma maksadıyla bir şehrin meydanına toplanıp her gün akşam namazı kılsalar, bunu Gazze ile dayanışma maksadıyla yapsalar, bu davranış cihad ibadetinin yerini tutamaz. Cihad ibadetiyle ortaya çıkacak olan faydalar böyle bir namaz ibadetiyle ortaya çıkamaz. Yahut Gazze'deki Müslümanlarla dayanışmak ve onların halini anlamak için topluca oruç tutacak olsak bu da cihad ibadetinin hikmetine denk düşemez ve aynı faydaları ortaya çıkarmaz. Ebu Hureyre radiyallahu anh'tan rivayet edildiğine göre, Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem'e bir adam gelerek: " '− Bana cihada denk olacak bir amelde delillik et.' dedi. Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem şöyle buyurdu: '− Ben cihada denk olacak bir amel bulamıyorum. Mücahid sefere çıktığı zaman sen mescide girip o dönünceye kadar devamlı namaz kılmaya, iftar etmeden devamlı oruç tutmaya gücün yeter mi?' O kimse: '− Buna kimin gücü yeter ki?' dedi." (Buhari 2634, Müslim 1878, Tirmizi 1669, Nesei 3114) Ebu Said el Hudri radiyallahu anhuma'dan rivayet edildiğine göre Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem şöyle buyurdu: "Allah'ın yolunda cihad eden kimse Allah'ın garantisi altındadır. Allah ya onu mağfiretine ve rahmetine katar veya onu sevap ve ganimetle geri döndürür. Allah'ın yolunda cihad eden kimsenin misali, (mücahid evine) dönünceye kadar gevşeklik etmeksizin (gündüzleri) oruç tutan ve (geceleri) namaz kılan kimsenin durumu gibidir." (İbni Mace 2754, Nesei 3113) Selman radiyallahu anh'tan rivayetle Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem şöyle buyurdu: "Bir gün bir gece (İslam beldesini korumak için) hudutta nöbet beklemek bir ay oruç tutup namaz kılmaktan daha hayırlıdır. Eğer o kimse nöbette ölürse, yapageldiği salih amelleri üzerine yazılmaya devam eder, rızkı da gönderilmeye devam eder ve kabrin fitneye düşürücülerinden emin olur." (Müslim 1913/163, Tirmizi 1671, İbni Mace 2767, Ebu Davud 2500, Nesei 3153) Ebu'd Derda radiyallahu anh'tan rivayet edildiğine göre Rasulullah sallallahu aleyhi vesellem şöyle buyurdu: "Allah’ın yolunda bir ay nöbet tutmak, ömür boyu oruç tutmaktan daha hayırlıdır." (Taberani, Tergib ve Terhib 3/90) Öyleyse nasıl oluyor da bizler Rasulullah'ın ömür boyu namaz ve oruçla kıyasladığı cihad gibi bir ibadeti bugün konserler ve kermesler düzeyine indirgeyebiliyoruz? Üstelik bu tarz etkinliklerin bazıları Allah azze ve celle'nin hudutlarını resmen, alenen çiğnemekteyken? Bazılarında Rasulullah'ın menettiği çalgı aletlerinin çalındığı, kadın ve erkeklerin bir araya karıştığı bu etkinlikleri gençlere cihad gibi gösteren, böylece cihad kavramının içini boşaltanlar, bugün içerisine düştüğümüz zillet ve acziyetten maalesef bir ölçüde sorumludur. Bugün kafirlerin ve onlara sevimli görünmek isteyenlerin en fazla tahrif etmeye çalıştığı ibadetin Allah yolunda cihad olması bizleri düşündürmelidir. Nasıl ki bugün bazı sapkın kimseler İslam'da namazın olmadığını, "salat" kelimesinin "dua" anlamına geldiğini söylüyorsa, onlara benzer olan bazı diğer kimseler de "cihadın savaşmak değil Allah için genel olarak mücadele etmek" olduğu iftirasını dillendirmektedir. Bunların etkisinde kalan bazı kimseler de çalgı aletleri çalmayı, test çözmeyi, sohbetlere katılmayı, video çekmeyi cihad sanmaktadır. Bu, İslam fıkhına dair cehaletin ve tahrifat maksadının bir ürünüdür. Durum, "dua" ile "namaz" arasındaki fark gibidir. "Salat" kelimesinin dilbilimsel anlamı elbette "dua"dır. Fakat bu kelime İslam'ın fıkhi ıstılahında "namaz kılma" anlamını kazanmış, "tekbir ile selam arasında yapılan hareketleri ve okunanları" ifade etmek için kullanılmıştır. Cihad konusunda da bu böyledir. "Cihad" kelimesinin dilbilimsel anlamı "mücadele"dir. Bu kelime tıpkı "salat" kelimesi gibi İslam'ın fıkhi ıstılahında daha farklı ve belirli bir mana kazanmıştır ki bu mana "Allah yolunda savaşmak"tır. Dört mezhebin fıkıh kitaplarında cihad bahsi böyle işlenmiştir. Çağımızda cihadın müceddidlerinden olan şehid -inşallah- Abdullah Azzam şöyle söylüyor: "Bizim burada söylediğimiz cihaddan maksat dört mezhep âlimi fakihlerin izah ettikleri cihaddır. O da Allah yolunda savaşmaktır. Evet cihad kıtaldir, harptir, savaştır. Nitekim Hanefiler, Safiler, Malikiler ve Hanbeliler cihadı bu manada almışlardır." (Tevbe Suresinin Gölgesinde Cihad Dersleri, Cilt 2) Gazze de dahil olmak üzere İslam memleketlerinin hiçbiri güç kullanılmadan kurtarılamaz. Güç kullanmanın ise iki yöntemi vardır: - Sahip olduğunuz gücü kullanmak. - Başkalarının gücünü kullanmak. Öyleyse yapılacak olan şey Müslümanların kendi güçlerini Allah yolunda kullanmanın yolları için çaba sarf etmesi ve kendileri dışındaki kesimlerin gücünü kendileriyle aynı amaçlara yönelik olarak devreye sokmaya çalışmasıdır. Bu hükümetlere ve diğer çıkar gruplarına baskı uygulamak yoluyla yapılabilir. Bunların dışında hiçbir yol ve yöntemin tek başına, Gazze'de yaşanan Siyonist vahşeti sona erdirmesi mümkün değildir . vesselam. Muhammed Eyyub

 İsrailoğullarının hidayete ermesi için Allah'ın Hz. Musa'ya gönderdiği bu kitapta, yeryüzünde bozgunculuk yapacakları ve bu yüzden Allah'ın gazabına uğrayacakları belirtilmiştir. Tevrat'taki bu haberde, aynı fiili tekrar edeceklerinden aynı gazaba tekrar uğrayacakları ve daha sonra da her tekrarlamalarında aynı gazaba düçar olacakları beyan ediliyor. Zira bu, Allah'ın hiç değişmeden devam eden ilahi sünnetidir: "İsrailoğullarına kitapta 'Doğrusu yeryüzünde iki defa bozgunculuk yapacak ve kibirlendikçe kibirleneceksiniz.' diye bildirdik" Kimin ne yapacağını ilm-i ezelisiyle bilmekte olan Allahu teala kendilerinin işleyeceği fiili ve bu fiile karşı görecekleri mukabeleyi haber veriyor. Çekecekleri ceza haksız yere verilen bir ceza değildir. Sadece yapacakları bozgunculuğun cezasıdır. Allah ise, hiç kimseye bozgunculuk yapmasını emretmez. O bir ayet-i kerimede Hz. Peygamber'e "De ki: 'Allah fenalığı emretmez" (Araf, 28) buyuruyor. Ancak, Allahu teala olan şeyleri bildiği gibi olacak şeyleri de ilm-i ezelisiyle bilir. Beşer ilmine kıyasla meçhul olan müstakbele ait hadiseler Allah ilminde bilinen şeylerdir. Allahu teala Hz. Musa'ya gönderdiği kitapta İsrailoğullarının yeryüzünde iki defa bozgunculuk yapacaklarını, mukaddes beldede kibirlendikçe kibirleneceklerini, her yükselişlerini bozgunculuk yolunda kullanacaklarını ve nihayet üzerlerine bir takım güçlü kullarını göndererek kendilerini onlar vasıtasıyla perişan edeceğini haber verip bu husustaki hükmünü belirtiyor: "Birinci bozgunculuğunuzun vakti erişince, üzerinize pek güçlü olan kullarımızı salacağız. Onlar memleketlerinizde her köşeyi kontrollerine alacaklar. Bu, yerine getirilecek bir vaattir." Bu birinci merhale: Mukaddes beldede kuvvet ve saltanat sahibi olup kibirlendikçe kibirleniyorlar ve yeryüzünde fesatlar çıkarıyorlar. Bunun üzerine Allah, pek güçlü olan bir takım kullarını kendilerine musallat ediyor. Bunlar kuvvet ve azametlerini darmadağın edip memleketlerinin her köşesine hakim oluyorlar. Acımadan, feryat ve figanlarına kulak vermeden zilletin en acı günlerini yaşatıyorlar. "Bu, yerine getirilecek bir vaattir." Şaşmaz ve yalan çıkmaz. İsrailoğulları bu acı mağlubiyet, zillet ve felaketleri tattıktan sonra Rablerine dönüyorlar. Başlarına gelenlerden ibret alarak hallerini düzeltiyorlar. Nihayet Allah, onları bu hale getiren galipleri mağlup duruma düşürüyor, kendilerine acıyarak kuvvetliyi zayıflatıp zayıfı kuvvetlendiriyor: "Bunun ardından sizi onlara galip getireceğiz, mallar ve oğullarla size yardım edecek ve sizin sayınızı artıracağız." Daha sonra aynı hikaye tekrar ediliyor!.. Fakat ayet-i kerime bundan sonraki hadiselere geçmeden önce amellere ve amellerin karşılığına ait temel prensibi açıklıyor: "İyilik ederseniz kendinize iyilik etmiş olursunuz. Kötülük ederseniz o da kendinizedir." Dünyada da âhirette de değişmeyen bir prensiptir bu. Yaptığı şeylerin neticesinden bizzat insanın kendisi mesuldür. Yaptığı her şeyin semeresini ya ceza olarak yahut da mükafat olarak muhakkak görecektir. İnsanoğlu yaptığı iyiliğin veya kötülüğün karşılığıyla yüz yüze geldiği zaman başkasını suçlamaya hakkı yoktur. Her şeyin sebebini kendi nefsinde aramalıdır. Ayet-i kerimede bu temel prensip belirtildikten sonra tekrar mevzuya dönülüyor: "İkinci bozgunculuğunuza karşı vadedilen cezanın vakti erişince yüzlerinizi kararta kararta kötülük yapmaları, önceden mescide girdikleri gibi yine girmeleri, ele geçirdikleri yerleri harap etmeleri için onları tekrar göndereceğiz." Ayette İsrailoğullarının yeryüzünde tekrar çıkardıkları ikinci bozgunculuk beyan edilmiyor. Zira daha önceki ayette bu beyan edilmişti: "Doğrusu yeryüzünde iki defa bozgunculuk yapacaksınız" İkinci bozgunculuklarında Allah'ın kendilerine musallat edeceği korkunç durum belirtiliyor: "İkinci bozgunculuğunuza karşı vadedilen cezanın vakti erişince yüzlerinizi kararta kararta kötülük yapmaları için..." Anlaşılan, başlarına musallat olan millet kendilerine o kadar katı ve acı davranışlarda bulunuyor ki, bu yüzden içlerini kaplayan siyahlık yüzlerine kadar aksediyor. Yahut da karşılaştıkları kötülük ve zilletin yüzlerinde bir kara olarak belirdiği bu cümle ile ifa de ediliyor. Üzerlerine gönderilen kimseler bütün mukaddes varlıklarını da istila ve tahrip ediyorlar: "Önceden mescide girdikleri gibi yine girmeleri için..." Ele geçirdikleri yerlerle birlikte her şeyi harap ediyorlar: "Ve ele geçirdikleri yerleri harap etmeleri için onları tekrar göndereceğiz." Bu, her şeyi tarumar eden, hiç bir şeyi sağlam bırakmayan büyük ve şümullu bir felaketin tasviridir. Allahu teala'nın haber verdiği bu hadiseler vukua gelmiş ve O'nun değişmeyecek vaadi yerini bulmuştur. İsrailoğullarının birinci defaki bozgunculuklarında olduğu gibi ikinci defaki bozgunculuklarında da onları terbiye edecek bir milleti üzerlerine göndermiş, memleketlerini bütün varlıklarıyla harap ettirmiştir. Kur'an'da İsrailoğullarının üzerine gönderilen milletin hangi ırktan olduğu açıklanmıyor. Zira mühim olan husus hadisenin cereyan etmesi, hadiseden ibret alınması ve Allah tarafından tatbik olunan nizamın bilinmesidir. Müteakip ayette, bu felaketlerin Allah'ın rahmetine vesile olabileceği kaydediliyor: "Tövbe ederseniz Rabbinizin sizi esirgeyeceğini umabilirsiniz." Tabii olup bitenlerden ibret alıp kendinizi düzelttiğiniz takdirde... Ve şayet İsrailoğulları yeryüzündeki bozgunculuklarına devam ederlerse, değişmeyen Allah nizamının da devam edeceği ve cezanın hazır olduğu bildiriliyor: "Tekrar bozgunculuğa dönerseniz biz de sizi cezalandırmaya döneriz." Nitekim bilahare aynı bozgunlukları tekrar yapmışlar ve Allah da Müslümanlar vasıtasıyla bütün Arap Yarımadası'ndan sürülüp gitmelerini sağlamıştır. Daha sonraları da onlar bozgunculuklarına devam etmişler, Allah da çeşitli kulları vasıtasıyla cezalarını verdirmiştir. Nihayet son asırda İsrailoğullarına Allah'ın musallat ettiği kullarından biri de Hitler olmuştur. Bu gün İsrail ismi altında bozgunculuklarına tekrar dönmüşler ve vatanın sahibi olan Araplara kan kusturmuşlardır. Şaşmadan kıyamete kadar devam edecek olan Allah'ın hüküm ve nizamı bu gün de caridir. Sünnet-i ilahi bir gün tecelli edecek ve Allah'ın onlara musallat kılacağı bir milletin eliyle cezalarını kat kat çekeceklerdir. Ve bilelim ki o günler uzak değildir. Bozgunculuk çıkaranlarla kafirlerin ahiret cezaları aynı cinsten olduğu için ayet-i kerimenin son cümlesi kafirlerin ahiretteki durumunu tasvir ediyor. "Biz cehennemi kafirlere bir zindan yaptık." Cehennem onların hepsini içine alıp çepeçevre kaplayacaktır. Seyyid Kutub( Rahimullah), Fi Zilali'l Kuran, İsra Suresi 4-8'inci ayetlerin tefsiri